பணிமலர் 1.சித்திரையில் தமிழ்

பணிமலர்

1.சித்திரையில் தமிழ்

  நான் மதுரையில் 1990 இல் தமிழ் வளர்ச்சி உதவி இயக்குநராகப் பொறுப்பேற்றேன்.

  அதன்பின் நடைபெறும் முதல் சித்திரைப் பொருட்காட்சி  வந்தது. பொருட்காட்சி தொடங்கும் முன்னர் அரங்குகளைச் சுற்றிப்பார்த்தேன். பெரும்பகுதி ஆங்கிலமே காட்சி அளித்தது. காவல் துறையில் நூற்றுக்கு நூறு ஆங்கிலமே ஆட்சி செய்தது. மாநகராட்சி  அரங்கத்தில் ஆங்கிலம் ஓரளவே இருந்தாலும்,  தமிழ் சரியான முறையில் எழுதப்பெறவில்லை. அனைத்து அரங்கங்களிலும், பொதுவாகப் பெரும்பகுதி ஆங்கிலமே காட்சி அளித்தது.  இதனை மாற்ற எண்ணினேன். அரசு, தன்னாட்சி, உள்ளாட்சி, தனியார் என நான்கு பிரிவுகளாக மும்மூன்று கேடயங்கள் வழங்கிப் பரிசுத் திட்டம் அறிவிக்க எண்ணினேன். கேடயம் சிறப்பாக அமையவேண்டுமே. என்ன செய்யலாம்? என்ற சிந்தனை. பொதுவாகப் பிறரிடம் பொருளுதவி கேட்காமல் எதையும் நடத்தி வந்ததால் யாரிடமும் செல்லத் தயக்கம். எனினும் நண்பர்களை அணுகினால் தவறல்ல என, என்  பள்ளித் தோழர் மரு.ஔவை மெய்கண்டான் அவர்களைச் சந்தித்து  உரைவேந்தர் ஔவை நினைவுக் கேடயமாக வழங்க  இருப்பதாகக் கூறி விவரம் தெரிவித்தேன். உடனே இசைந்தார். 12 கேடயங்களையும் தானே வாங்கித் தருவதாகவும் கேடயங்களை மட்டும் தேர்ந்தெடுத்துத் தருமாறும் கூறினார்.  அவரும் நானும் ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும் பொழுது சித்திரைப் பொருட்காட்சியில் நடந்த பரதன் நாடகத்தில்  இலக்குமணனாகவும் சத்துருக்கனன் ஆகவும் நடித்தோம். அதே பொருட்காட்சித் திடலில் இப்பொழுது  இணைந்து ஒரு போட்டி நடத்துகிறோம் என்பது  மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. இம்மகிழ்ச்சியுடன் போட்டியை அறிவித்துவிட்டேன். தமிழில் எழுத இடர் இருந்தால் வழிகாட்டுவதாகவும் அறிவித்து இருந்தேன். மக்கள் தொடர்பு அலுவலர் திரு இராவணன், செய்தியைப் பரப்ப உதவினார்.

காவல் ஆணையரிடம், மிக அருமையான அரங்கினை அமைத்து, மக்களுக்குப் பயன் உள்ள  தகவல்களைத் தெரிவித்து உள்ளீர்களே! இவை ஆங்கிலத்தில் இருப்பதால் என்ன பயன்? என்றேன்.  மதுரை மாநகராட்சி ஆணையரிடம் தொடர்பு கொள்ள முடியவில்லை.  அலுவலகத்தில்  முதல் பரிசு பெற வாய்ப்பு இருந்தும்  தவற விடும் வகையில் ஆங்கிலத் தகவல்கள் ஆங்கில அறிவிப்புகள் இருப்பதைக் கூறினேன்.  இவ்வாறு, ஆங்கிலம் மிகுதியாக இருந்த துறையின் அலுவலர்களிடம் தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டு  அலுவலகப்பணிகளில்  தமிழில் எழுதுவதில் ஆர்வம் காட்டுவதுபோல் மக்களுக்குத் தெரிவிக்க வேண்டியவற்றை மக்கள்மொழியான தமிழில் எழுத வேண்டியதை  உணர்த்தினேன். பொருட்சி தொடங்கிய பொழுது ஒரே வியப்பு. ஏறத்தாழ பெரும்பாலான துறைகளில் உள்ளவர்கள்  தொடர்பு கொண்டிருந்தாலும்,  காவல் துறையில்  இருந்து யாரும் தொடர்பு கொள்ளவில்லை. ஆனால், காவல் அரங்கு முழுமையும் கவிதை வடிவிலேயே தகவல்களும்  அறிவிப்புகளும் நிரம்பி இருந்தன. முழுமையும் தமிழ் அங்கே ஆட்சி  செய்தது. என்னிடம் தொடர்பு கொண்டிருந்தாலும் அவர்கள் கேட்கும் ஐயங்களைத் தெளிவு படுத்திப் பிழையின்றி எழுதவும் தமிழ்க் கலைச்சொற்களைப்  பயன்படுத்தவும்தான் வழிகாட்டி இருப்பேன். ஆனால், அவர்களாக அருமையாய் அமைத்து இருந்தார்கள். பொருட்காட்சி நிறைவின்பொழுது அவர்களுக்கே  அரசுத்துறைகளுக்கான முதல் பரிசு கிடைத்தது. உள்ளாட்சி அமைப்புகள் சார்பில்  மதுரை மாநகராட்சி      3 ஆவது பரிசு பெற்றது என எண்ணுகிறேன். அப்பொது ஆணையர் திரு  குணாளன் இ.ஆ.ப அவர்களிடம் அவர்கள் முதல்பரிசு பெறும் வாய்ப்பைத் தவற விட்டதைச் சுட்டிக்காட்டினேன். உடனே அவர்  அலுவலக நேர்முக உதவியாளரிடம் பிற அலுவலர்களிடமும் த.வ.உ.இயக்குநர் எப்பொழுது தொடர்பு கொண்டாலும்  உடனே சந்திக்கச் செய்ய வேண்டும் என்றும் இனி, அவரது அறிவுரைப்படி நடந்து மாநகராட்சி முழுமையும் தமிழில் செயல்பட வேண்டும் என்றும் தெரிவித்தார். அப்பொழுது் அவரிடம்  புதிதாக அமைக்கப்பட்டுத் திறக்கப்பட உள்ள  அண்ணா பேருந்து நிலையக் கடைகளில் எல்லாம் ‘கடைநம்பர்’ என எழுதி உள்ளதாகவும் தமிழில் எழுதப்பெற்றிருந்தாலும் கடை எண் என எழுதுவதுதானே  மாநகராட்சிக்குப் பெருமை சேர்க்கும் என்றும் கூறினேன். உடனே அவை அனைத்தும் திருத்தி எழுதுமாறு கூறி  மறுநாளே திருத்தி எழுதப்பெற்றன. இவ்வாறு பரிசு பெற்ற ஒவ்வொரு துறையின் உயர் அலுவலர்களிடமும் தனிப்பட்ட  அரங்கு அமைப்பாளர்களிடமும்  பிறரிடமும் தமிழ்ப்பயன்பாடு முழுமையாக இருக்குமாறு பார்த்துக்கொள்ளுமாறு தெரிவித்தேன்.  வரும் ஆண்டிலிருந்து கடை அரங்குகளிலும் தமிழ் நிலவ நடவடிக்கை எடுக்கச்செய்தித்துறை அலுவலர்களிடமும் தெரிவித்தேன். 

குழந்தைகளுக்கான நரம்பியல் வல்லுநரான மரு.ஔவை மெய்கண்டான் உதவியால் சித்திரைப் பொருட்காட்சியில்  தமிழ்மலர வாய்ப்பு கிடைத்தது. அரங்கில் நடைபெற்ற விவரங்கள் பிற  மாவட்டப் பொருட்காட்சிகளிலும் வைக்கப்பட்டதால் பிற மாவட்டங்களும்  நன்மை பெற்றன. இப்பொழுது பொருட்காட்சிகளில் ஆங்கிலமும் ஆட்சி செய்தாலும் இருக்கின்ற  தமிழுக்கு உரைவேந்தர் ஔவை   நினைவுப் பரிசுக் கேடயங்களே அடிக்கல் இட்டன என்பது மன நிறைவாக உள்ளது.

- இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

தீபாவளி தரும் மகிழ்ச்சி!

தீபாவளி தரும் மகிழ்ச்சி!

   தலைப்பைப் பார்த்ததும் தீபாவளியன்று உடுத்தும் புத்தாடையாலோ, உண்ணும் தின்பண்டங்களாலோ, வெடிவகைகளாலோ ஏற்படும் மகிழ்ச்சியோ என எண்ண வேண்டா! ஏனெனில் நாங்கள் தீபாவளி கொண்டாடுவதில்லை. கொண்டாடாமலே மகிழ்ச்சியா என்றால், ஆம்! தீபாவளி மூலம் வெளிவரும் பிள்ளைகளின், சொல்திறம்பாமையைப் பேணும் பண்பு,  கட்டுப்பாடு முதலியன தரும்  மகிழ்ச்சிதான். நம் மக்கள் மழலையராக இருந்தால்தான் மகிழ்ச்சி என்றில்லை. எவ்வளவுதான் வளர்ந்தாலும் நமக்கு அவர்கள் மக்கள்தாமே! ஆகவே, அவர்களின் செயல்கள் மகிழச்சி அளிப்பதில் வியப்பில்லை. நம் மக்களால் நமக்கு ஏற்படும் மகிழ்ச்சி பல வழிகளில் இருக்கும். இங்கே தீபாவளியுடன் தொடர்புடைய நிகழ்வால் ஏற்படும் மகிழ்ச்சியைப் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகின்றேன்.

  அறிவியலுக்குப் பொருந்தா வகையிலும் நம்மை இழிவுபடுத்தும் வகையிலும் கதைகள் கூறப்படுவதால் தீபாவளி கொண்டாடுவதில்லை. ஆனால், அக்கம் பக்கத்தினர் வெடித்தும் கொளுத்தியும் மகிழும் பொழுது பிஞ்சு உள்ளங்கள் வாடிப்போகக்கூடாதே என வெடி, மத்தாப்பு வகைகள் வாங்கித் தரும் வழக்கம் இருந்தது. இவ்வாறு, புத்தாடையும் தின்பண்டங்களும் அற்ற தீபாவளியாக இருந்ததும் நன் மக்களின் நல்லுணர்வால் நின்றது. 

  எங்கள் மகள் தி.ஈழமலர் 8 ஆம் வகுப்பு படிக்கும் பொழுது, தீபாவளிக்கு முந்தைய ஒரு வாரத்தில் - நெடுநேரம் கழித்து அலுவலகத்திலிருந்து வரும் வழக்கத்திற்கு மாறாகச் - சற்று முன்னதாக மாலை 6.30 மணிக்கே  புறப்பட்டு வீட்டிற்கு வந்தேன். முன்னதாக வருவதால் சற்று நடந்து செல்லலாம் என எண்ணி நடந்தே வீட்டிற்கு வந்தேன். வரும் வழியில் அடுத்தடுத்து  வெடிக்கடைகள் இருப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டு வந்தேன். மந்தைவெளியில் புதிய வெடிவகைகள், சற்றுக் குறைவான விலையில் இருப்பதைக் கண்ணுற்றேன். பிறகு வாங்க நேரம் கிடைக்காது என எண்ணியவாறு,  பிள்ளைகளை அழைத்துச் சென்றும் விருப்பத்தை அறிந்தும் வாங்காமல் வெடிவகைகளை வாங்கிக் கொண்டு வீட்டிற்குச் சென்றேன். பிள்ளைகளின் மகிழ்ச்சியை எதிர்நோக்கிய எனக்கு முதலில் ஏமாற்றம் வந்தது. 

மகள் தி.ஈழமலர், “அப்பா நான் வெடி வெடிக்க மாட்டேன்” என்றாள்.

“அஞ்சாது வெடி. நானும் அம்மாவும் பக்கத்தில் இருக்கிறோம். அல்லது வண்ண மத்தாப்பு, கம்பி மத்தாப்பு, பூவாணம், முதலான  பிற வகைகளைக் கொளுத்து” என்றேன்.

 “எந்த  வெடி வகையும் இப்பொழுது மட்டும் அல்ல எப்பொழுதும் எனக்கு  வேண்டா” என்றாள்.

 “சரி, காரணத்தையாவது சொல்” என்றேன்.

“சொல்லிய வண்ணம் செய்ய வேண்டும் என்று நீங்கள்தானே சொன்னீர்கள்.” - மகள்

“ஆம். அதற்கு என்ன?” - நான்

“குழந்தைத் தொழிலாளர் முறைக்கு எதிராகப் பேச்சுப் போட்டியிலும் கட்டுரைப் போட்டியிலும் பங்கேற்று முதல் பரிசுகள்  வாங்கி வந்தேன் அல்லவா” - மகள்

“ஆமாம். அதற்கென்ன?” - நானும் மனைவி அன்புச்செல்வியும்

“சிறுவர் சிறுமிகளின் கல்வி உரிமையைப் பறித்து உழைக்கச் செய்து உற்பத்தி செய்யும் வெடிகளைப் பயன்படுத்தக் கூடாது எனப் பேசிக் கை  தட்டுகளும் வாங்கினேன்   அல்லவா?” - மீண்டும் மகள்.

“நீ சொல்வதெல்லாம் உண்மைதான். அதனால் என்ன சொல்ல வருகிறாய் ?” - நாங்கள்

“நானே நான் சொன்னதற்கு மாறாக நடக்கலாமா? அதனால்தான் வெடிகள் வேண்டா என்கிறேன்.” -மகள்.

“நீ  சொல்வது மகிழ்ச்சியாகத்தான் உள்ளது. ஆனால்,  இந்த முறை வாங்கி விட்டேனே! அடுத்த ஆண்டு முதல் இதை நிறுத்திக் கொள்ளலாம்” - நான்தான்.

“இப்பொழுது சொன்னால், பிறகு செய்து  கொள்ளலாம் என நீங்கள் சொல்லவில்லையே!” - மகள்.

இதுவரை தமக்கை கூறியதை அமைதியாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த 6 ஆம் வகுப்பு படிக்கும் மகன் தி.ஈழக்கதிர்,  “அப்பா, அக்காவிற்கு வேண்டா என்றால் எனக்கும் வேண்டா” என்றான்.

“அக்கா, தான் தெரிவித்ததற்கு மாறாக நடக்கக்கூடாது என்கிறது. உனக்கு என்ன?” என்றேன்.

“நான் சொல்லாவிட்டால் என்ன? அக்காவிற்குச் சரி என்றால் அதுதானே எனக்கும் சரி. எனவே, எந்த வெடியும் வேண்டா!” - மகன்

“சரி! போகட்டும்!  நம் பகுதியில் யாரும் இப்பொழுதே வெடி வாங்கியதாகத் தெரியவில்லை.  அவர்களுடன் சேர்ந்து வெடிக்கும் வகையில் எல்லார்க்கும் பிரித்துக் கொடுத்து, இந்த முறை நீயும் வெடி” என்றேன்.

அரைகுறை மனத்துடன் சரி என்றவன் பிற சிறாருக்குப் பகிர்ந்து கொடுத்துவிட்டுத்தானும் ஒப்புக்குச் சில வெடி வெடித்தான்.

பிள்ளைகளிடம் நேரடியாக எதுபற்றியும் அறிவுரை கூறுவதில்லை. பிறரிடமும் மேடையிலும் பேசுவதையும் எழுதுவதையும் வைத்துக் கொண்டு அவர்களாக வளர்த்துக்  கொண்டதுதான் தமிழ் உணர்வு, பகுத்தறிவு முதலான எல்லாமும். ஆனால், ஒன்றும் கூறாவிட்டாலும் வேறு பார்வையில் அவர்கள் தீபாவளியை நிறுத்தியதும் அதற்குச் சொன்ன காரணமும் உண்மையிலேயே மகிழ்ச்சி அளிக்கக் கூடியன. சொன்னவண்ணம் நடக்க வேண்டும் என்ற மன உறுதி சிறு அகவையில் இயல்பாக அமைந்திருந்தது உண்மையிலேயே உவகை அளிக்கக்கூடியதுதானே!

ஆரியப்புரட்டும் காசைக் கரியாக்கக்கூடாது என்ற நிலைப்பாடும் ஊட்டப்பட்டாலும் பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும்பொழுதுதான் எனக்கு மண்டையில் உறைத்தது. நாம் சொல்லாமலே வேறு வகையில் பிள்ளைகள் நல்ல முடிவிற்குவந்தது,

“தம்மின், தம் மக்கள் அறிவுடைமை மா நிலத்து

மன் உயிர்க்கு எல்லாம், இனிது”

எனும் வள்ளுவத்தை உணர்த்தியது(திருக்குறள்: 68).

பிறர் வெடிப்பதைப்பார்த்து ஏக்கம் வருமோ என எண்ணிச் சில தீபாவளிகளின் பொழுது “வெடி வாங்கித் தரட்டுமா” என்று கேட்டால் வழக்கம்போல் மறுப்புதான் கிடைக்கும். “குழந்தைத் தொழிலாளர்களைப் பயன்படுத்தாமல் உற்பத்தி செய்யப்பட்டது என்ற சான்றிதழுடன் வந்துள்ள வெடி வகைகள் உள்ளன. வாங்கித் தரட்டா” என்றால் அதற்கும் மறுப்புதான்.

 இன்று மகள் தி. ஈழமலர் பாலாசி, முது பொறியியல் முடித்துவிட்டுக் கல்லூரி ஒன்றில் உதவிப் பேராசிரியர்.

 மகன் தி.ஈழக்கதிர் பொறியியல் முடித்து விட்டு இன்ஃபோசிசு நிறுவனத்தில் பொறியாளர்.

இருப்பினும் தங்கள் கொள்கையில் விடாப்பிடியுடன் இயல்பாகவே உள்ளனர்.

"தம் பொருள் என்ப தம் மக்கள்" எனத் தெய்வப்புலவர் திருவள்ளுவர் கூறுவதுபோல்,

       நம் மக்கள்தாமே நமக்குச் செல்வம்!

"பெறுமவற்றுள் யாம் அறிவது இல்லை-அறிவு அறிந்த

மக்கட் பேறு அல்ல பிற" (திருக்குறள்: 61)

எனச் சரியாகத்தானே தெய்வப்புலவர் திருவள்ளுவர் கூறியுள்ளார்.

நீங்களே சொல்லுங்கள்!  பிள்ளைகள் தீபாவளியைக் கொண்டாடுவதைப் பார்த்தால்தான் மகிழ்ச்சி வரவேண்டுமா? பொறுப்புணர்வுடனும் சொன்னதைச் செய்ய  வேண்டும் என்ற கடப்பாட்டுணர்வுடனும் கொண்டாடாமல் இருப்பதும் மகிழ்ச்சிதானே!

பிள்ளைகளின்  நற்செயல்கள் அவ்வப்பொழுது மகிழ்ச்சி தந்தாலும் தீபாவளியின் பொழுது அவர்களின்  பொறுப்புணர்வால் பெறும்  மகிழ்ச்சி தனிதான்.!

-  இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்