இறையாண்மை என்றால் இதுதான் 1 – இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்      19 July 2015      No Comment

  இறையாண்மை என்னும் சொல்லிற்குக் காலந்தோறும் மாறுபட்ட பொருள் விளக்கம் அளிக்கப்பட்டுள்ளது. எனினும் ஒரு குறிப்பிட்ட புவிப்பரப்பில் செலுத்தும் வகையில் அதிகாரம் முற்றிலும் உறைதல் (தங்குதல்) என்னும் அடிப்படைப் பொருளில் மாற்றம் மிகுதியாக இல்லை. இறையாண்மை என்பது அண்மையில் பெரிதும் பேசப்பட்டு வருவதால் நாம் இதனை அறிந்து கொள்ள வேண்டியது உள்ளது. தமிழர்க்கு இறையாண்மை மிக்க அமைப்பு தேவையா? அவ்வாறு பேசுவது சரியா? தவறா? தமிழக இறையாண்மை என்பது இந்திய இறையாண்மைக்கு எதிரானதா? என்பனவெல்லாம் நாம் அறிய வேண்டுவன ஆகும்.புவிப்பரப்பில் சட்டங்களையும் விதிகளையும்  ஆக்கவும் செலுத்தவும் அழிக்கவும் வல்ல மிகுஉயர் அதிகாரம் மிக்க அமைப்பை இறையாண்மை மிக்க அமைப்பு என்கின்றனர். தனியரிடம் அல்லது சிறு குழுவிடம் அல்லது கட்சியிடம் அல்லது பிற வகையில் இறையாண்மை உறைவதைப் பொறுத்து அதன் நிலைப்பாடும் மாறுபடுகிறது. ஆட்சி முறை மாறி வருவதாலும் பெரும்பாலும் இப்பொழுது மக்களாட்சி முறையே வற்புறுத்தப்படுவதாலும் இறையாண்மை பற்றிய விளக்கம் மாறுபடுகிறது.

 உரூசோ, பகுக்கப்படாத, முழுமையான, தவறெனச் சொல்ல  இயலாத, எப்பொழுதும் சரியான, பொதுநலன் சார்ந்த அதிகாரவைப்பை இறையாண்மை என்கிறார். இறையாண்மை இல்லாத சட்டம் எதுவும் இல்லை என்றும் அவர் கூறுகிறார். எனினும் 1789இல் பிரெஞ்சுப் புரட்சி ஏற்பட்ட பின்பு இறையாண்மை என்பது ஆளுவோரிடமிருந்து நாட்டு மக்களிடம் இட மாற்றம் பெற்றது. மாக்கியவல்லி, உலூதர், போடின், ஆபெசு (Machiavelli, Luther, Bodin, and Hobbes) முதலானோர் இறையாண்மை குறித்து அரசியல் சிந்தனைகளில் முதன்மை இடம் கொடுத்துள்ளனர்.அரசை உருவாக்கும் அதிகார ஆளுமை என்றும் வன்முறைக்கு அஞ்சா அரச ஆளுமை என்றும்கூட இறையாண்மை பற்றிய கருத்துகளை அறிஞர்கள் தெரிவித்துள்ளனர்.

  இறையாண்மைக்கு உலக அளவில் ஒப்புக் கொள்ளப்பட்ட ஒரே பொருள் என்றும் இருந்ததில்லை எனப் பன்னாட்டுச் சட்டங்களில் வல்லுநரான இலாசா ஓபன்கெய்ம் (Lassa Oppenheim) கூறுகிறார்.சட்டப்படியும் நடைமுறைப்படியுமான (De jure and de facto) அதிகார உரிமையே இறையாண்மை என்றும் சொல்லப்படுகிறது. இதன்படி இறையாண்மை என்பது குடிமக்களைக் கட்டுப்படுத்தும் சட்டங்களைக் கொண்டுள்ளதா? நடைமுறையில் அவற்றிற்குக் குடி மக்கள் கட்டுப்படுகின்றனரா என்பவற்றைப் பொறுத்ததே. ஏட்டுச் சட்டத்தை விட நாட்டுச் செயல்பாட்டிற்கே இது முதன்மை அளிக்கிறது. நிலப்பரப்பு இருந்தால்தான் இறையாண்மை இருக்குமா என்றால் அப்படி ஒன்றும் கட்டாயம் இல்லை என்பதே உலக வரலாறு உணர்த்தும் உண்மை. இத்தாலி  நாட்டின் வாடிகன் நகரில் அமைந்துள்ள திருத்தல ஆளுகை (Holy See) என்பது  நிலப்பரப்பற்ற இறையாண்மை மிக்கதாகும். இதே போன்ற நிலப்பரப்பற்ற மற்றொரு இறையாண்மை அமைப்பு  இத்தாலியில் உள்ள படைவீரத் துறவிகள் தொண்டகம் (Sovereign Military Order of Malta) ஆகும். பன்னாட்டு அவையிலும் இவற்றிற்குப் பார்வையாளர் தகுதி உண்டு.

  பழந்தமிழ்நாட்டில் இறையாண்மை பற்றி ஒன்றும் சொல்லவில்லையா என்று வினவலாம். அவர்கள் இறையாண்மை பற்றிக் கவலைப்படவில்லை. இறைமாட்சி குறித்துத்தான் கருத்து செலுத்தினர். அஃது என்ன இறைமாட்சி என்கிறீர்களா? இறையாண்மை மாட்சிமையுடன் – சிறப்புடன் – அமைவதைக் குறிப்பதே இறைமாட்சி. இறையாண்மை ஆளும் முறைக்கு ஏற்ப மாறுபடலாம். ஆனால் இறைமாட்சி என்றும் நிலைத்திருக்க வேண்டும் என்ற அறவுணர்வு தமிழர்களிடம் ஓங்கியதாலே இறைமாட்சி குறித்து வலியுறுத்தினர்.தெய்வப்புலவர் திருவள்ளுவர் திருக்குறளின் இரண்டாம் இயலான பொருளியலில் முதல் அதிகாரமாக இறைமாட்சி குறித்துத்தான் விளக்குகிறார். குடிமக்கள் நலன் சார்ந்த இறையாண்மையே இறைமாட்சி மிக்கது என்பதை அவ்வதிகாரத்தின் முதல் குறளிலும் இறுதிக் குறளிலும் குடிமக்கள் பற்றிக் குறிப்பிட்டு வலியுறுத்துகிறார்.

  இவ்வதிகாரத்தின் முதல் குறள் (381)படைகுடி கூழ் அமைச்சு நட்புஅரண் ஆறும்      உடையான் அரசருள் ஏறு.  பொருளியல் முதல் குறள் மூலம் குடிமக்களை அரசின் உறுப்பாகத் தெய்வப்புலவர் திருவள்ளுவர் விளக்குகிறார்.இவ்வதிகாரத்தின் இறுதிக் குறள் (340)கொடையளி செங்கோல் குடியோம்பல் நான்கும்             உடையானாம் வேந்தர்க்கு ஒளிஎன்பதாகும்.

  இதன் பொருள், நலவாழ்வுக்கு வேண்டியவற்றை வழங்கியும், நிலையுணர்ந்து கருணை காட்டியும், நடுநிலை தவறாமல் ஆட்சி நடத்தியும் மக்களைப் பேணிக் காப்பதே ஓர் அரசுக்குப் புகழொளி சேர்ப்பதாகும் என்கிறார் கலைஞர் .இறைமாட்சி என்றால், அரசனின் நற்குண நற்செய்கைகள். உலகபாலர் உருவாய் நின்று உலகம் காத்தலின், இறை என்றார். திருவுடை மன்னரைக் காணில் திருமாலைக் கண்டேனே என்னும் என்று பெரியாரும் பணித்தார் என அரசனை இறைவனுக்கு ஒப்பாகக் கூறுகிறார் பரிமேலழகர். காலிங்கர் உலகத்து மக்கட்கெல்லாம் நலிவற்ற ஆட்சியை வழங்க மன்னவர் மாட்சிமை முற்பட வேண்டும் என்பதே இறைமாட்சி என்னும் பொருளில் விளக்குகிறார்.எனவே, இறையாண்மை யாரிடம் உள்ளது அல்லது எவ்வாறு உள்ளது என்பதை விட அது மாட்சிமைப்பட்டதாக இருக்க வேண்டும் என்பதே தமிழர் நெறி எனப் புரிந்து கொள்ளலாம். இதுவே உலகோர் போற்ற வேண்டிய தலைசிறந்த நெறியுமாகும்.

  இவற்றின் அடிப்படையில் நாம்  இந்திய இறையாண்மை குறித்து நோக்கலாம்.புவிப்பரப்பில் இயல்பாய் அமைந்த நிலப்பரப்பில் கூடி வாழும் மக்களினம் தம் நலனுக்கெனத் தன்னளவில் கொண்டுள்ள அதிகாரமும் உரிமையுமே உண்மையில் இறையாண்மையாக உருப் பெருகிறது அல்லது அழைக்கப் பெறுகிறது எனலாம். இருப்பினும்  உலகின் பல பகுதிகள் குடியேற்றங்களாலும் ஆட்சிப் பரவலாலும் ஆளுகைப் பகுதிகளாக உருவாகிப் பின்னர் இறையாண்மை மிகுந்த நாடுகளாக விளங்குகின்றன. இதைப்போன்றே இந்தியா என்று இன்று அழைக்கப் பெறும் இந்நிலப் பரப்பும் இயல்பாய் உருவான இயற்கை நாடல்ல. அயலவர்  ஆட்சி வசதிக்காகச் செயற்கையாக உருவாக்கப்பட்ட ஆளுமைப் பகுதியே.

(தொடரும்)

– இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

http://naamtamilar.org

அகரமுதல 88,ஆடி 03, 2046 / சூலை 19, 2015

தாய்த்தமிழும் மலையாளமும் 3 – இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்      19 July 2015      No Comment

(ஆனி 27, 2046 / சூலை 12, 2015 தொடர்ச்சி)

தாய்த்தமிழும் மலையாளமும் 3

  ஒருவேளை மலையாள மொழியின் தோற்றக் காலத்தில்தான் அவ்வாறு தமிழாக இருந்தது; இப்பொழுது அவ்வாறில்லை எனக் கருதினால் அதுவும் முற்றிலும் தவறாகும். சான்றிற்கு இன்றைய நிலைக்குச் சிலவற்றைப் பார்ப்போம். தமிழ்நாட்டுப் பாடநூல் நிறுவனம் வெளியிட்டுள்ள முதல் வகுப்பு மலையாளப் புத்தகத்தில் இடம் பெற்றுள்ள பாடல் ஒன்று வருமாறு:

பாவ பாவ பாவ நோக்கு

                புதிய புதிய பாவ நோக்கு

கய்ய வீசும் பாவ நோக்கு

                கண்ணிமய்க்கும் பாவ நோக்கு

தலயாட்டும் பாவ நோக்கு

                தாளமிடும் பாவ நோக்கு

எனிக்குக் கிட்டிய பாவ போல

                வேறெயில்ல பாவகள்

பாவை(பொம்மை) பாவ என்றும் எனக்கு என்பது எனிக்கு என்றும் வேறில்லை என்பது வேறெயில்ல என்றும் பேச்சு வழக்கில் இடம் பெற்றுள்ளன. முதலில் கூறியது போல், கையை, இமைக்கும் என்பன முறையே பழந்தமிழ் வழக்கின் அடிப்படையில் கய்ய, இமய்க்கும் என இடம் பெற்றுள்ளன.

ஒரு சிறுவர் கதையைப்பார்ப்போம்:

சங்காத்திமார் களிக்கான்போயி. தவள மாத்ரம் வெள்ளத்தில் சாடி. மற்றுள்ளவ ரேயும் விளிச்சு. ஒரோருத்தரும் ஒரோ வஃச்து வீதம் கொண்டு வண்ணுசெறிய தோணி உண்டாக்கி. தோணியில் சந்தோஃசத்தோடெ போயி.

இவற்றுள் (தமிழ் நாட்டிலும் வழக்கத்திற்கு வந்து விட்ட) வஃச்து, சந்தோஃசம் என்பன நீங்கலாகப் பிற அனைத்தும் தமிழ்ச் சொற்களே. உன் உறவோ நட்போ வேண்டா எனச் சொல்ல உன் சங்காத்தமே வேண்டா எனச் சொல்வது இன்றைக்கும் தமிழ்நாட்டில் உள்ள வழக்கே. அதனடிப்படையில் பிறந்ததே சங்காத்திமார்(நண்பர்கள்) என்பதாகும்.சங்கம் என்னும் சொல்லின் அடிப்படையில் இச்சொல் பிறந்துள்ளது.

முதல் வகுப்புப் பாடம் என்பதால் இவ்வாறு உள்ளது எனக் கருத வேண்டா. இலக்கியப் பாடல் ஒன்றைப் பார்ப்போம். பாவேந்தர் பாரதிதாசன் அவர்களின் தாலாட்டுப் பாடல்வரிகள் சிலவற்றின் மொழி பெயர்ப்பு வருமாறு:

1. பூங்காவின் மலரே ஃசுவர்ணத்தின் உருவமே

                   காலத்தெ சூரியன்டெ வெண்கல் பிம்பமே

2. பூங்கொடி கண்டேன் மனம்குளிர்ந்து நிந்நேன்

3. புதியதொரு லோகம் சமய்க்காம் நீசமாய்

                 போரிடும் லோகத்தெ வேரொடெ வீழ்த்தாம்

ஃசுவர்ணம், நீசம் என்னும் இரு சொற்கள் தவிர அனைத்தும் தனித் தமிழ்ச் சொற்களே. பேச்சு வழக்கில் இடம் பெற்றுள்ளன.

இலக்கியப் பாடல் என்றில்லாமல் மக்கள் வழக்கில் இடம் பெறும்திரைப்பாடல் வரிகளைச் சான்றுக்குப் பார்ப்போம்:

                காற்று வந்நு காற்று வந்நு கள்ளனெப் போலெ

                காட்டு முல்லக்கி ஒரு உம்ம கொடுத்து காமுகனெப் போலெ

‘உம்ம’ என்பது இன்றும் முத்தத்திற்கு மக்கள் பயன்படுத்தும் பேச்சு வழக்குதானே! சமற்கிருதக் கலப்பில்லாத இவ் வரிகள் தமிழாகத்தானே விளங்குகின்றன.

 ‘அகராதி  என்பது ஒரு மொழியின் சொல்வளத்தைக் காட்டும். அந்த வகையில் பள்ளி மாணாக்கருக்கான ஆங்கில-மலையாள அகராதி ஒன்றில் உள்ள சொற்களில் ஏ வரிசையில் தொடக்கத்திலுள்ள ஒரு பகுதிச் சொற்களை, ஒரு பானைச் சோற்றுக்கு ஒரு பதம் போல் பார்ப்போம்.

Aback      –   பிந்நோக்காம், புறக்கில்

Abase      –   தரம் தாழ்த்துக

Abate       –   குறய்க்க, சரிப்பிக்குக

Abbreviate   –   சுருக்குக

Abdomen    –   உதரம், வயிறு

Abeyance    –   ஃசுவல்பக் காலம் நிறுத்தி வைக்கல்(சொற்பம், சொல்பம்

                                                        ஆகி, ஃசுவல்பம் ஆனது.)

Aboard      –   கப்பலில்

Abode      –   இரிப்பிடம்

Abolish –   இல்லாதாக்குக

Aboriginal    –   ஆதிவாசி

Abound     –   நிறயுக

Above      –   மீதெ, உயரத்தில்

Abuse           –   நிந்திக்குக

Account       –       கணக்கு, கணக்காகுக

Ache       – வேதன

Add        –   கூட்டுக

Adjourn     –   மாற்றிவெக்குக

Affect       –       பாதிக்குக

Afraid       –   பயமுள்ள

Against     –       எதிராயி

Ago        –   பண்டு

Agree       –   சம்மதிக்குக

Agreement         –       உடம்படி

Aid        –   துண

Air         –   வாயு

இவை யாவும் தமிழ்ச் சொற்களாக அல்லது தமிழ்ச் சொற்களின் பேச்சு வடிவாக உள்ளன. எனவே, மலையாளம் என்பது நம் முன்னோர் சோம்பலினாலும் பிறவற்றாலும் திருத்தமற்றுப் பேசியதும் அவ்வாறு பேசியதை   அறியாமையாலும் மொழிப்பகைவர் வஞ்சகத்திற்கு இரையாகியும் எழுத்து வடிவில் கொணர்ந்ததும் பின்னர் அதற்கு எனத் தனி வரிவடிம் அமைத்துக் கொண்டதும் ஆகும். எனவே, மலையாள வரிவடிவம் வேறாக இருந்தாலும் ஆரியச் சொற்கள் நீங்கலான சொற்கள் யாவும் தமிழுக்குரியனவே.

(தொடரும்)

– இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

அகரமுதல 88,ஆடி 03, 2046 / சூலை 19, 2015

தாய்த்தமிழும் மலையாளமும் 2 – இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்      12 July 2015      No Comment

(ஆனி 20, 2046 / சூலை 05, 2015 தொடர்ச்சி)

 

தாய்த்தமிழும் மலையாளமும் 2

கி.பி. 1860-இல் தான் முதல் மலையாள இலக்கணம் இயற்றப்பட்டதாம். பதினைந்தாம்    நூற்றாண்டில் நீலதிலகம் எனும் மலையாள மொழியைப்பற்றிய நூல் ஆரிய மொழியில் இயற்றப்பட்டுள்ளதாம். எடுத்துக்காட்டுகள் தமிழிலிருந்தும் கன்னடத்திலிருந்தும் தரப்பட்டுள்ளனவாம்.[1] இந் நூலால்அறியப்படுவது மலையாளம் எனும் மொழி பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் தமிழாகவே இருந்தது என்பதாம். மலையாள உயர் இலக்கிய காலம் பதினாறாம் நூற்றாண்டில் தொடங்கப்பட்டது என்று கூறலாம் என்பர் .[2]

              

மலையாள மொழிபற்றி அறிஞர் கால்டுவல் கூறும் கருத்துகள் மலையாளம் தமிழின் புதல்வியே என்பதை நிலைநாட்டும்.

பேராசிரியர் முனைவர் சி.இலக்குவனாருக்கு முன்னதாகவே அறிஞர் கால்டுவல் அவர்களும் மொழி ஞாயிறு பாவாணர் அவர்களும் தமிழ்த்தாய் ஈன்றெடுத்த புதல்விகளுள் ஒன்றே மலையாளம் என ஆய்ந்துரைத்துள்ளனர். இவர்கள் போல வேறு அறிஞர்கள் சிலரும் தமிழே மலையாளமாக உருவெடுத்துள்ளதை விளக்கியுள்ளனர். இவ்வாய்வுரைகளின் துணைக் கொண்டு இவர்களின் கருத்திற்குத் துணை நிற்கும் வகையில் வேறு சில நோக்கில் சில கருத்துகளை இங்கு நாம் ஆயலாம்.

மலையாள இலக்கிய வரலாறு என்னும் சாகித்ய அகாதமி வெளியீட்டு நூலில் அதன் ஆசிரியர்   பி.கே.பரமேசுவரன் நாயர் கன்னடத்தைக் கரிநாட்டுத் தமிழ், துளுவைத் துளு நாட்டுத் தமிழ், மலையாளத்தை மலைநாட்டுத் தமிழ் என அழைக்கப் பட்டுள்ளமையைக் குறிப்பிடுகிறார். இப்பொழுது பேச்சு வழக்கு அடிப்படையில் மதுரைத் தமிழ், நெல்லைத் தமிழ், சென்னைத் தமிழ் என்றெல்லாம் அழைக்கப்படும் முறையிலேயே ஒரு காலத்தில் தமிழ் வழங்கிய பகுதிகளில் உள்ள தமிழ் அழைக்கப்பட்டுள்ளது என்பதிலிருந்தே தமிழ்தான் பேச்சு வழக்கிற்கு எழுத்து வடிவம் அமைக்கப்பட்டதன் காரணமாகவும் அதன்பின் தாய்த் தமிழுடனான தொடர்பை மெல்ல மெல்ல விலக்கிக் கொண்டமையாலும் தெலுங்காகவும் கன்னடமாகவும் மலையாளமாகவும் பிற மொழிகளாகவும் உருவெடுத்துள்ளது என்பதை உணரலாம்.

மேலும் அவர், மலையாளம் மூலத் திராவிட மொழியினின்று பிரிந்து தனக்கே உரித்தான உருவம் பெற்றுவிட்ட பிறகு முதலில் செந்தமிழின் ஆதிக்கத்திற்கும் பிறகு சமற்கிருதத்தின் ஆதிக்கத்துக்கும் உட்பட்டு வளர்ந்திருக்கிறது என இந்நூலில் தவறாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார். மூலத் திராவிட மொழி என்னும் தவறான எடுகோளும் சமற்கிருதக் கலப்பு ஏற்பட்டது போன்று மலையாள மொழியில் நிலைத்த தமிழ்ச் சொற்களை ஆதிக்கம் என்று தவறாகக் கருதியமையும் மொழி வரலாற்றை நடுநிலையுடன் நோக்கும் வாய்ப்பைப் பறித்து விட்டது எனலாம்.

மேலும் அவர் இறைவழிபாட்டுப் பாடல்கள், பெரும் மாறுதல்களுக்கு உள்ளாகாத தொன்மையான வடிவத்தைக் காட்டுவன வென்றும் பல நூற்றாண்டுகட்கு முன்னர் நிலவியிருந்த நடைக்கு எடுத்துக் காட்டாக உள்ளவை என்றும் பழமொழிகளும் விடுகதைகளும் அன்றைய பேச்சு வழக்கைக் காட்டுவன என்றும் குறிப்பிட்டுப் பின்வரும் பாடலையும் பழமொழி, விடுகதைகளையும் எடுத்துக் காட்டுகிறார். (பக்கம் 12-13)

பாடல்:

                கத்தி பிடிச்சு கடுத்தில சூல முயர்த்தி

                கரத்தில் மழுப்பட யேந்தி

                நிண குடர் மால கழுத்திலணிஞ்ஞú

                கறுத்த நிறத்தில் உருட்டிய கண்ணும்

இப் பாடலில் பிடித்து-பிடிச்சு; கழுத்து-கடுத்து; மழுப்படை-மழுப்பட;குடல்-குடர்; மாலை-மால; அணிந்து-அணிஞ்ஞú எனச் சில சொற்கள் இலக்கணப் போலி அடிப்படையிலும் பேச்சு வழக்கிலும் அமைந்துள்ளன. எஞ்சிய யாவும் தனித் தமிழ்ச் சொற்களே!

பழமொழிகள்:

1.) கடய்க்கல் நனச்சாலே தலய்க்கல் பொடிக்கூ.

வேரை நனைத்தால்தான் நுனியில் முளைக்கும் என்னும் இப்பழமொழியில் நனைத்தாலே என்பது நனைச்சாலே எனவும் பொடிக்கும் என்பது பொடிக்கூ எனவும் வந்துள்ளன. (பொடித்தல் என்றால் முளைத்தல் எனப் பொருள்.) கடைக்கல், தலைக்கல் என்பனவற்றைக் கடய்க்கல், தலய்க்கல் என எழுதுவது பழந்தமிழ்ப் பழக்கமே.

2.) அக்கர நில்க்கும்போள் இக்கர பச்ச.

அக்கரை, இக்கரை என்பன அக்கர, இக்கர எனவும் நிற்கும்போழ்து என்பது நிற்கும் போள் எனவும் பச்சை என்பது பச்ச எனவும் வந்துள்ளன.

3.) உரிநெல் ஊரான் போயிட்டு பற நெல் பந்நி திந்நு.

போய்விட்டு, பறை, பன்றி, தின்று என்பன முறையே பேச்சு வழக்கில் போயிட்டு,பற, பந்நி, திந்நு என வந்துள்ளன. உருவப் போதல்-உருவான் போதல்-ஊரான்போதல் என்னும் பொருளில் கையாளுவதாக எண்ணுகின்றனர். ஊராளப் போதல் என்பது ஊரான் போதல் என மருவி வந்துள்ளது.

4.) அரி நாழிய்க்கும் அடுப்பு மூந்நு வேணம்

அரிசி, நாழிக்கும், மூன்று, வேண்டும் என்பன முறையே அரி,நாழிய்க்கு, மூந்நு, வேணம் எனக் கடைக்குறையாகவும் பேச்சு வழக்காகவும் இடம் பெற்றுள்ளன.

5.) அரசன் சத்தால் படயில்ல.

செத்தால், படை என்பன முறையே சத்தால், பட எனப் பேச்சு வழக்காக வந்துள்ளன.

விடுகதைகள்:

1.)ஆன கேறா மல ஆடு கேறா மல ஆயிரம் காந்தாரி பூத்திறங்ஙி.

ஆனை(யானை), மலை, இறங்கி என்பன முறையே ஆன, மல, இறங்ஙி எனப் பேச்சு வழக்கில் வந்துள்ளன. ஏறா(த) என்பது (÷உறறா என்றாகிப் பின்) கேறா என வந்துள்ளது.(விலங்கேறா மலை என்பதுதான் இவ்வாறு சுருங்கிப் பொதுப் பொருளில் வந்ததோ?) காந்தும்காய் (மிளகாய்) காந்தாரி எனப்பெற்றுள்ளது.

2.) பின்னாலெ வந்தவன் முன்னாலெ போயி

   பின்னாலே, முன்னாலே, போய்விட்டான் என்பன முறையே பின்னாலெ, முன்னாலெ, போயி எனப் பேச்சு வழக்கில் வந்துள்ளன.

3.) காட்டில் கிடந்நவன் கூட்டாயி வந்நு

கிடந்தவன், கூட்டாக, வந்தான் என்பவை முறையே கிடந்நவன், கூட்டாயி, வந்நு என வந்துள்ளன.

இப்பழமொழிகளும் விடுகதைகளும் தமிழ் நாட்டிலும் உள்ள தமிழ்ப் பழமொழிகளே.

இவை அனைத்தும் தமிழே மலையாளமாக வரி வடிவில் மாறியுள்ளது என்பதை மெய்ப்பிக்கப் போதுமான சான்றாகும். ஆனால், நூலாசிரியர் “சொற்களைப் பற்றிய வரையில் தமிழ்க்கலப்போ சமற்கிருதக் கலப்போ இல்லாதவை, அன்றாட வழக்கிலிருந்த பேச்சு நடையாது என்பதைப் புரிந்து கொள்ள அவை உதவுகின்றன, நடையில் தமிழ் சமற்கிருதம் ஆகியவற்றின் சொற்சேர்க்கையோ இலக்கண விதிகளின் சார்போ இல்லையென்பது கவனத்திற்குரியது, “ என்றெல்லாம் இவற்றைப் பற்றித் தவறாக மதிப்பிடுகிறார்.

சேர நாட்டின் செந்தமிழ்ப்படைப்புகளைக் குறிப்பிட்டு விட்டு,மேலே சுருக்கமாகத் தந்துள்ள தகவல்களிலிருந்து “கேரள நாட்டின் கவிதை ஒளி செந்தமிழ் வாயிலாகத்தான் ஒளிர்வதாயிற்று என்பது விளங்கும்; இது மட்டுமன்றி ஆட்சி தொடர்பான விவகாரங்களும் அரசர்களின் ஆணைகளும் எழுதப்படும் அளவிற்குச் செந்தமிழ் முக்கியத்துவம் பெற்றிருந்ததால் கேரள மொழிக்கு உரிய வளர்ச்சி யுண்டாகவில்லை” என மலையாளம் தோன்றாத காலத்தில் இருந்தே மலையாளம் இருந்தது போன்று எழுதுகிறார்.

லீலா திலகம் என்னும் மலையாள நூல், பாட்டு இலக்கணம் பற்றிக் கூறுகையில், தமிழ் நெடுங்கணக்கிலுள்ள எழுத்துகளே கையாளப்பட வேண்டும்….சமற்கிருதப் பாவினங்களல்லாத பாவினங்களில் இயற்றப் பெற்றிருக்க வேண்டும் எனக் குறிப்பிடுவதில் இருந்தே மலையாளம் எனத் தனி எழுத்து வடிவத்தை உருவாக்கிய பின்பும் தமிழாகத்தான் அந்த மொழிவிளங்கியுள்ளது என்பது நன்கு புரியும்.

ஆனால், சமற்கிருதம் நீக்கப்பட்ட மலையாளம் என்பது தமிழ்மொழியே என்பதைப் புரிந்து கொள்ளாமலும் புரிந்து கொண்டாலும் ஒத்துக் கொள்ள முன்வராமலும் தனி மலையாளம் எனக் கதைக்கின்றனர்.

(தொடரும்)

1 Literature in Indian Language, Page. 104. 2 Literature in Indian Languages, Page. 105

– இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

அகரமுதல 87, ஆனி 27,2046 / சூலை 12, 2015