புயல் துயர மறுவாழ்வு – மத்திய அரசைக் கண்டிப்போம்! – இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

அகரமுதல

இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்      23 நவம்பர் 2018      கருத்திற்காக..

புயல் துயர மறுவாழ்வு – மத்திய அரசைக் கண்டிப்போம்!

அண்மையில் ஏற்பட்ட கடும்புயலால் உயிரிழந்த, உடைமைகள் இழந்த, துயருள் மூழ்கிய, வாழ்விழந்தவர்களின் குடும்பத்தினருக்கு நம் ஆறுதல்களைத் தெரிவிக்கிறோம்.

பெரும்புயல் பாதிப்புகளைச் சரி செய்யவும் மறுவாழ்வு உதவிகளை வழங்கவும் பாடுபடும் அரசு ஊழியர்கள், அரசு சார் அமைப்புகளின் ஊழியர்கள், தொண்டு அமைப்புகள், கட்சியினர், இயக்கத்தினர், கலைத்துறையினர், தன்னார்வலர்கள் எனப் பலதரப்பட்டாருக்கும் நம் பாராட்டுதல்களையும் தெரிவிக்கிறோம்.

தமிழக அரசு தன்னால் இயன்றதைச் செய்துள்ளதாகக் கருதி அதனையும் பாராட்டுகிறோம். சட்டியில் இருந்தால்தான் அகப்பையில் வரும். எனவே, எதிர்பார்ப்பிற்கேற்ற போதிய செயல்பாடின்மைக்குக் காரணம் திறப்பாடின்மையே என எண்ண வேண்டி யுள்ளது. திறமையான அதிகாரிகள் இருந்தும் இயலாமைக்குக் காரணம் நமக்குப் புரியவில்லை. எனினும் மேலும் சிறப்பாகவும் விரைவாகவும் செயல்பட்டுத் துயருற்றவர்களின் வாழ்வில் ஒளியேற்ற வேண்டுகிறோம்.

அனைத்துத் தரப்பாரும் பங்கேற்கும் குழுக்களை ஊர்கள் தோறும் அமைத்து மறுவாழ்வுப்பணிகளில் ஈடுபடவேண்டும். இதனால் அரசின் இடர்ப்பாடுகளைப் பிறரும் புரிந்து கொள்வர். அரசும் மக்கள் எதிர்பார்ப்பிற்கேற்ப மறுவாழ்வுப் பணிகளில் ஈடுபட இயலும்.

தேசியப் பேரிடர் மேலாண்மை அதிகாரக் குழாம்(NDMA)-இல் உறுப்பினர் எண்ணிக்கை ஒன்பதிற்கு மேல் இராத வகையில் இருக்க வேண்டும் என்பது விதி. இப்போதைய உறுப்பினர்கள் நால்வர்தாம். எல்லா மாநிலங்களுக்கும் வாய்ப்பு கிட்டும் வகையில் சுழற்சி முறையில் மேலும் ஐவரை  உறுப்பினர்களாக அமர்த்த வேண்டும்.

இந்தக் குழாம் இதுவரை 6 முறை மட்டுமே கூடியுள்ளது. நாட்டில் எந்தப்பகுதியில் இயற்கைப் பேரிடர் கூடாமல் இவர்கள் என்ன நடவடிக்கை எடுக்கப்போகிறார்கள்? கண் துடைப்பாக இந்த அமைப்பு இருந்து பயனில்லை. உரிய எண்ணிக்கையில் உறுப்பினர்களை நியமிக்கவும் உரிய காலங்களில் கூட்டத்தைக் கூட்டவும் எந்த மாநிலமாக இருந்தாலும் தேவைப்படும் பொருளுதவியை அளிக்கவும் மத்திய அரசை நாம் வலியுறுத்த வேண்டும்.

இச் சூழலில் நாம் அனைவரும் ஒன்றுபட்டு இந்திய மத்திய அரசைக் கண்டிக்க வேண்டும். மத்திய அரசிற்கு மிகுதியான வரி வருவாய் கிடைப்பது தமிழ்நாட்டில் இருந்துதான். என்றாலும் தமிழ்நாடு என்றால் மத்திய அரசு பாரா முகமாக உள்ளது. தமிழ்நாட்டிற்கு இயற்கையால் பெரும்பேரிடர் ஏற்பட்டாலும் அதனை மத்திய அரசு கருதிப் பார்க்காது. நாம் கேட்கும் உதவிக்கும் மத்திய அரசு தரும் உதவிக்கும் தொடர்பில்லாத அளவில் சிறிய தொகையையே  வழங்கும். எடுத்துக்காட்டாக அண்மைய  உதவிகளைப் பார்ப்போம்.

2011 புயலின் பொழுது தமிழக அரசு 5249 கோடி உரூபாய்  உதவித் தொகைகேட்டதற்கு 500 கோடி உரூபாய்தான் முதலில் விடுவித்தது.

2016 வருதா புயலின்பொழுது தமிழக அரசு 22573 கோடி உரூபாய் நிதியை விடுவிக்க வேண்டியதற்கு வெறும் 226 கோடி உரூபாய்தான்  அளித்தது.

2017 ஒக்கி புயலின் பொழுது தமிழக அரசு 13250  கோடி உரூபாய் நிதி வேண்டியதற்கு ஒப்பிற்காக 280 கோடி உரூபாய் தந்தது.

புயல் மழை வெள்ளப்பாதிப்புகளைப் பார்ப்பதற்கு உடனடியாகவும் மத்திய அரசு அல்லது தேசியப் பேரிடர் மேலாண்மை அதிகாரக் குழாம் வராது. காலங்கடந்து வந்தாலும் ‘அவனவன் அப்பன் வீட்டுப் பணத்தைக் கேட்பதுபோல்’ மத்திய அதிகாரிகள் நடந்து கொள்வர். உரிய உதவித்தொகையைப் பெறுவதற்கு நடத்தும் போராட்டமே பெரும் போராட்டமாக இருக்கும் பொழுது தமிழக அரசுதான் என் செய்யும்? இதுபோன்ற பிற மாநில அரசுகளும் என்னதான் செய்யும்?

 பேரிடர் மேலாண்மைச் சட்டம் 2005 இன்படி இயற்கைப்பேரிடர் வரையறைக்குட்பட்டவாறான நிதி உதவியைத் தமிழக அரசு மத்திய அரசிடம் கேட்க வேண்டும். மாறாக இழப்புகளுக்கான முழுத் தொகையையும் கேட்கக் கூடாது. மத்திய அரசும் தேவைப்படும் தொகையைக் குறைக்காமலும் காலந்தாழ்த்தாமலும் வழங்க வேண்டும்.

தேசியப்பேரிடர் மேலாண்மை அதிகாரக் குழாத்திலிருந்து மாநிலப் பேரிடர் மேலாண்மைக் குழாம்களுக்குப் போதிய எதிர்பார்ப்புத் தொகைகளுக்கு முன்பணமாக வழங்க வேண்டும்.

இதுபோன்ற இயற்கைப் பேரிடர் எப்பொழுது ஏற்பட்டாலும் தமிழக அரசும் பிற மாநில அரசுகளும் கேட்கும் உதவித்தொகையில்  75 விழுக்காட்டிற்குக் குறையாமல் உடனடியாக மத்திய அரசு விடுவிக்க வேண்டும். எஞ்சிய தொகையை  உரிய நடைமுறைகளுக்குப் பின்னர் விடுவிக்கட்டும்.

மத்திய அரசிற்கு உள்ளபடியே நாட்டுமக்கள் நலன்களில் ஈடுபாடு இருக்குமெனில், ஊடகங்கள் மூலம் துயரங்கள் அறிய வந்தவுடன் தானாகவே முன்வந்து உதவித்தொகையை வழங்க வேண்டும்.

இவ்வாறான நடைமுறைகளை உடனடியாகப் பின்பற்றுமாறு மக்களும் கட்சியினரும் மத்திய அரசை வலியுறுத்த வேண்டும். அதற்கு இணங்காவிட்டால் நம் கண்டனக் கணைகள் மத்திய அரசின் மீது பாய் வேண்டும்.

இந்திய அரசே!

உடனடியாகத் தமிழக அரசு வேண்டும் உதவித்தொகைகளை விடுவி!

மக்களின் துயரங்களில் பங்கு கொண்டு துயர் தணிப்புபப் பணிகளில் ஈடுபடு!

அன்புடன் இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

இதழுரை, அகரமுதல

இந்தியைத்திணிப்பது மத்திய அரசின் கடமை! அஃதை ஏற்பது நம் மடமை! – இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

அகரமுதல 180,  பங்குனி20 , 2048 / ஏப்பிரல் 02, 2017

இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்      02 ஏப்பிரல் 2017      கருத்திற்காக..

இந்தியைத்திணிப்பது மத்திய அரசின் கடமை!

அஃதை ஏற்பது நம் மடமை!

  “மெல்ல மெல்லப் படரும் நோய்போல இந்தி எல்லாச் சந்துபொந்துகளிலும் நுழைகிறது; குழைகிறது; நமது தன்மானம் பறிபோகிறது” எனப் பேரறிஞர் அண்ணா அன்றே  எச்சரித்துள்ளார்.

 இன்று, இந்தி எல்லா இடங்களிலும் ஆழமாக வேரூன்றிக் கிளை பரப்பிக் கொண்டுள்ளது; அதைக்கூடப் புரிந்துகொள்ளாமல் “எல்லைக்கற்களில் இந்தி” என ஆர்ப்பாட்டம் செய்து என்ன பயன்?

 வஞ்சகமாய் வெல்வதுதான் ஆரியத்தின் வழக்கம். அதுபோல்தான் இந்தியும் பொய்யான தகவல்கள் மூலமும் முறையற்ற செயல்கள் மூலமும் மத்திய அரசின் அலுவல்மொழியாக மாறியுள்ளது.

  இந்தி  நாட்டிலுள்ளவர்களில் பாதிக்கு மேற்பட்ட மக்களால் பேசப்படுவதால் இந்தியைத் திணிப்பதால் தவறில்லை என மொரார்சி போன்றவர்கள் கூறினர். அப்புள்ளிவிவரம் தவறு என்றதும் 42 விழுக்காட்டு  மக்களால் பேசப்படும் மொழி என்றனர் . அதுவும் தவறு என்றதும் இந்தி இந்தியாவின் தேசிய மொழி என்றனர். உயர்நீதிமன்றமே இந்தி இந்தியாவின் தேசிய மொழி என்று அழைக்கப்படக்கூடாது என்று சொல்லி  விட்டது.

  சுரேசு கச்சாடியா(Suresh Kachhadia) என்பவர் 2009 ஆம் ஆண்டில்  தொடுத்த பொதுநல வழக்கில் குசராத்து தலைமை நீதிபதி முகோபாத்தியாயா(Mukhopadhaya) தலைமையிலான நீதிபதிகள், இந்தி தேசியமொழி அல்ல என்பதை ஆணித்தரமாகக் கூறியுள்ளனர். இருப்பினும் இந்தி நம் தேசிய மொழி என மத்திய அமைச்சர்களும் சில கட்சியினரும் ஊடகத்தினரும் பாடநூல் எழுதுவோரும் தவறாகத் தெரிவித்து வருகின்றனர்.

  இந்தியை நாட்டின் அலுவல் மொழியாக அறிவிக்கவேண்டும் என்பதற்காகப் பிற மொழிகளைத் தாய்மொழியாக உடையவர்களிடம் இந்தியைத் தாய்மொழியாகத் தெரிவிக்குமாறு துண்டறிக்கைகள் அளித்தும் வேறு வகைகளிலும் பரப்புரை மேற்கொண்டனர். அப்படியும் வெற்றி பெற முடியாமல் பிற மொழிகள் பேசுவோரை இந்தி மொழிபேசுவோராகத் தவறான புள்ளிவிவரம் காட்டியுள்ளனர். மத்தியப்பிரதேசத்தில் மட்டும் 81 மொழிகள் இவ்வாறு இந்தி மொழி பேசுவோர் எண்ணிக்கையாகத் தவறாகக் காட்டப்பட்டுள்ளன என்றால் நாடு முழுவதும் எத்தனை மொழிகளை இவ்வாறு இந்தியாகக் காட்டியிருப்பார்கள் என எண்ணிப்பாருங்கள். இந்தப் புள்ளிவிவரம் மத்திய அரசின் கணக்கெடுப்புத்துறை கூறுவதாகும்.(“பெரும்பாலோர் மொழி இந்தி’’ என்பது உண்மைக்கு மாறுபட்டது – மே.சி.சிதம்பரனார்: குறள்நெறி:  வைகாசி 02, 1995 / 15.05.1964 பக்கம் 3-5 ;தரவு, அகரமுதல – மின்னிதழ்) ஏறத்தாழ 14.5 விழுக்காட்டு மக்கள் பேசும் இந்தி மொழி, இவ்வாறான தவறான புள்ளிவிவரச்சேர்க்கையால் 42 விழுக்காடாகக் காட்டப்பட்டுள்ளது என்பதும் மத்திய அரசின் கணக்கெடுப்பு அறிக்கையேயாகும்.

இளைதாக முள்மரம் கொல்க களையுநர்

கைகொல்லும் காழ்த்த இடத்து. (திருவள்ளுவர், திருக்குறள் 879)

என்று திருவள்ளுவர்,   முள்மரத்தைத் தொடக்கத்திலேயே வெட்டாவிட்டால் முதிர்ந்தபின் நம்மைத் துன்புறுத்தும் என  எச்சரிக்கிறார். நாம் இந்தி என்னும் முள் மரத்தை   வெட்டி எறியாக் காரணத்தால அது நம்மைப் பல வழிகளிலும் துன்புறுத்திக்கொண்டுள்ளது.

  மத்திய அரசின் உள்துறை, அலுவல் மொழிகள் துறை  குடியரசுத்தலைவரின் ஒப்புதல் பெற்று,  எண் 20012/01/2017  அ.மொ.(கொ) / O.L.(policy)  நாள் மார்ச்சு 31, 2017 இற்கிணங்க 100க்கு மேற்பட்ட கட்டளை யிடுகைகளைச் செயற்படுத்த அறிவுறுத்தியுள்ளது. இவற்றில்,

 எல்லா மத்திய அரசின் அலுவலகங்களிலும் ஓர் இந்தி அலுவலர் பணியிடமாவது உருவாக்க வேண்டும்(எண 22),

இந்தியில் தொழில்நுட்பப்பாடநூல்களை உருவாக்க வேண்டும்(எண் 38).

பள்ளிமுதல் பட்டமேற்படிப்புவரை எல்லா நிலைகளிலும்   கற்பிப்பு, பயிற்சித் தரவுகளை இந்தியில் உருவாக்க வேண்டும் (எண் 39),

 அலுவலர்கள், பணியாளர்களிடையே இந்தியில் படைப்புத்திறனை ஊக்கப்படுத்த வேண்டும் (எண் 59),

 இந்தியை ஐ.நா.வின் அலுவல்  மொழியாக ஆக்குவதற்குக் காலவரம்புடன் கூடிய திட்டத்தை வரையறுத்து வெளித்துறை செயல்படுத்த வேண்டும் (எண் 72),

 இந்தியில் பேசவும் படிக்கவும் தெரிந்த குடியரசுத்தலைவர், அமைச்சர்கள் முதலான யாவருமே இந்தியில் மட்டுமே பேசவும் அறிக்கை அளிக்கவும் வேண்டும்.(எண் 105)

 முதலானவை குறிப்பிடத்தக்கனவாகும்.  இதில் குறிப்பிட்டவாறு இந்தியை ஐ.நா.வின் அலுவல் மொழியாக ஆக்க முயல வேண்டியது பொறுப்பில் உள்ளவர்கள் கடமை. இதனை இப்பொழுதே நீக்க  முயலாமல் இறுதிக்கட்டத்தில் பெயரளவிற்கு எதிர்த்து என்ன பயன்?

   இந்தியாவின் அலுவல் மொழியாக இந்தியும் ஆங்கி்லமும் இருந்தாலும் இந்தியை முழுமையாகப் பயன்படுத்த அரசு பல்வேறு முயற்சிகளை எடுத்து வருகிறது.

  பெங்களூரு, கொச்சி, மும்பை, கொல்கத்தா,  கௌகாத்தி, போபால், தில்லி காசியாபாத்துநகரங்களில் மண்டல இந்திச் செயல்திட்ட அலுவலகங்களை இந்திய அரசு அமைத்துள்ளது.  இவ்வலுவலகங்கள் மூலம் மத்திய அரசு அலுவலகங்களிலும்  பொதுத்துறை நிறுவனங்களிலும் இந்தியை முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்துவதைக் கண்காணித்து விரைவு படுத்துகிறது.

  1967ஆம் ஆண்டில் கேந்திரிய இந்தி சமிதி  என  அலுகலங்களில் இந்தியின் பயன்பாட்டைக் கண்காணிக்க ஏற்படுத்தியுள்ளது.

  பத்து  மத்திய அரசு அலுவலகங்கள் உள்ள ஒவ்வொரு நகரத்திலும் நகர அலுவல்மொழிச் செயல்திட்டக் குழுவை அமைத்துள்ளது. இந்தியைப் பயன்படுத்தும் பணியாளர்களுக்கு இதன் மூலம் பரிசுகளும் ஊக்கத்தொகைகளும் வழங்கப்படுகின்றன.

  அனைத்து மத்திய அரசு அலுவலகங்களிலும் பொதுத்துறை நிறுவனங்களிலும் இந்தி்ப்யன்பாட்டை  அதிகரிக்க இந்திப்பிரிவு அமைத்துள்ளது.

  இவற்றின் மூலம் இந்தித்திணிப்பு என்பது வழக்கமாக நடைபெற்றுக் கொண்டுள்ளது. எப்பொழுதாவது இவற்றில் ஏதேனும் ஒரு செயல்பாடு தெரிய வந்தால், ஏதோ, அந்த ஒன்றில் மட்டும்தான் இந்தி, திணிக்கப்படுவதுபோல் கூக்குரலிடுவதும் பிறகு அடங்கிவிடுவதும் நம் வழக்கமாக உள்ளது.

  இந்தி, கல்வியிலும் வேலைவாய்ப்புகளிலும் எந்த அளவிற்குத் திணிக்கப்பட்டுள்ளது  என்பதற்கு வேலைவாய்ப்பு விளம்பரங்களே சான்றுகளாகும்.

 இன்று ஒருநாள் மட்டுமே அரியானா, ஆந்திரப்பிரதேசம்,  உத்தரப்பிரதேசம்,  ஒரிசா,  கருநாடகா, குசராத்து, தமிழ்நாடு, தில்லி,  பஞ்சாபு, மகாராட்டிரம், மேற்குவங்காளம்  ஆகிய 11 மாநிலங்களில் மட்டும் இந்திதெரிந்தவர்களைக் கேட்டு, 1945 பணியிடங்களுக்கான விளம்பரங்கள் வந்துள்ளன. சென்னையில் வங்கிகள், மத்திய  அரசு நிறுவனங்கள் முதலியவற்றில் 259 பணியிடங்களுக்கு இந்தி தேவை என விளம்பரங்கள் வந்துள்ளன. இவற்றுள் சிலவே  மொழிபெயர்ப்புப் பணியிடங்கள். பிற  விற்பனைப்பிரிவு, மனிதவளம்,  கணக்குப்பிரிவு, காப்பீட்டுப்பிரிவு,  களப்பணி, மக்கள்  தொடர்பு, மேலாண்மை முதலிய பிரிவுகளுக்கானவை. மத்திய அரசின் இந்தித்திணிப்புக் கொள்கையால் ஏற்பட்ட மாற்றமே இது. தமிழ்நாட்டில் இத்தகைய பணிகளைப் பார்க்க இந்தி எதற்குத்  தேவை?

  இவற்றை எல்லாம் நாம் ஆழமாகப் பாராமல் வெற்றுக் கூச்சலிடுவதை மத்திய அரசு பொருட்படுத்துவதில்லை. அவ்வப்பொழுது் ஏதும் மறுப்பு தெரிவித்தாலும் தன் இந்தித்திணிப்புப்பணிகளைச் செவ்வனே ஆற்றி வருகின்றது.

  ஒரே நாடு! ஒரே மதம்! ஒரே மொழி! என்பது தேசிய இனங்களை ஒடுக்கும் பாசகவின் கொடூரக் கரங்கள். எனவே, சமற்கிருதத்தையும் இந்தியையும் ஒல்லும்வகையெல்லாம் திணிப்பதே அதன் இலக்காகும். ஆனால்,  இந்தியை இந்தியா முழுவதும் மட்டுமல்லாமல் பிற நாடுகளிலும் பரப்புவதற்கெனத் துறை அமைத்து, பல்வேறு அமைப்புகள் மூலம் அதனைச் செயல்படுத்துகையில் நாம் எதிர்க்க வேண்டியது அக்கொள்கையைத்தானே! எப்பொழுதோ ஒரு முறை நாம் வெடித்து என்ன பயன்?

  இந்தியைத் திணிப்பது மத்திய அரசின் கடமையாக உள்ளது. அதை நாம் ஏற்றுக் கொண்டிருப்பது நம் மடமையைக்  காட்டுகின்றது. எந்த வடிவிலும் எந்த வகையிலும் இந்தி வராமல் இருக்கப் போராடிய தமிழ்ப்போராளி பேரா.சி.இ்லக்குவனார்  வழி நாம் ஆழமாகச் சிந்தித்துக் கட்சி வேறுபாடின்றி ஒன்று பட்டு எதிர்த்தாலன்றிப் பயன் விளையாது!

வேறுபாடின்றிப் போராடுவோம்!

 இந்தித்திணிப்பை வேரொடு சாய்ப்போம்!

அன்புடன் இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

இதழுரை

அகரமுதல 180,  பங்குனி 20 , 2048 / ஏப்பிரல் 02, 2017

அகரமுதல 121, மாசி 09, 2047 / பிப்.21, 2016

உலகத்தாய்மொழி நாளும் மத்திய அரசின் அடங்காச் சமற்கிருத வெறியும் – இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்      21 பிப்பிரவரி 2016      கருத்திற்காக..

சமற்கிருத எதிர்ப்பு நாளைக் கொண்டாடுவோம்!

உலகத்தாய்மொழி நாளும் மத்திய அரசின் அடங்காச் சமற்கிருத வெறியும்!

  உலகத்தாய்மொழி நாள் என்பது எந்த ஒரு மொழியையும் உலகத் தாய்மொழியாகக் குறிப்பது அன்று. மாறாக, அனைவரும் அவரவர் தாய்மொழியைக் கொண்டாட வேண்டும் என்பதே நோக்கம்.

 1952இல் மேற்குப் பாக்கித்தான், கிழக்குப்பாக்கித்தான் மீது உருமொழியைத் திணித்தது. வங்காளமொழியைத் தாய்மொழியாகக் கொண்ட கிழக்குப் பாகித்தானியர் அதை எதிர்த்துப் போராடினர். வங்க மொழிகாக்கும் போராட்டத்தில் வங்காளியர் பதினொருவர் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர். மொழிப்போரில் ஈடுபட்ட கிழக்குப்பாக்கித்தானின் வங்காளியர் இதை இனப்போராட்டமாகவும் விடுதலைப் போராட்டமாகவும் வளர்த்தெடுத்தனர். இதன் தொடர்ச்சியான போராட்டங்களால், மார்ச்சு 26, 1971 அன்று வங்காளதேசம் பாக்கித்தானிலிருந்து பிரிவதாக அறிவிக்கப்பெற்றது. பின்திசம்பர் 16, 1971 இல் வங்காளத்தேசம் விடுதலை நாடாக அறிவிக்கப்பெற்றது.

  17.09.1974 இல் ஐ.நா.வின் 136 ஆவது நாடாக வங்காளத்தேசம் இணைந்தது. இதன் பயனாக, நாட்டு விடுதலைக்குக் காரணமான வங்கமொழிப் போராட்டத்தில் பதினொருவர் உயிரிழந்த நாளான பிப்.21 ஆம் நாளைத் தாய்மொழிநாளாக அறிவிக்கும்படி வேண்டியது. தொடர் வலியுறுத்தலால் இதனை ஏற்றுக்கொண்ட ஐக்கிய நாடுகள் கல்வி, அறிவியல், பண்பாட்டு நிறுவனம் 1999 இல் பிப்.21 ஐ உலகத்தாய்மொழிநாளாக அறிவித்தது. எல்லா நாடுகளும் மொழி, பண்பாட்டுத் தனித்தன்மையைப்பேணுதவற்காகத் தாய்மொழிநாளைக் கொண்டாடுமாறு தெரிவித்தது.

  இந்தியா என்பது ஒரு நாடல்ல. பல தேசிய இனங்கள் உள்ள, ஆனால், ஆட்சியமைப்பால் இணைக்கப்பட்ட நிலப்பரப்பு. இந்திய அரசு மக்கள் நலம் நாடும் அரசாக இருந்தால் என்ன செய்திருக்க வேண்டும்? இத் துணைக்கண்டத்தில் உள்ள மொழிகள் அனைத்திற்கும் தாய்மொழி நாளைக் கொண்டாட ஏற்பாடு செய்திருக்க வேண்டும். குறைந்தது முதலில், அரசமைப்புச்சட்டத்தில் ஏற்கப்பட்ட பட்டியலில் உள்ள அனைத்து மொழிகளுக்குமான தாய்மொழி நாளைக் கொண்டாட வழி வகை செய்திருக்க வேண்டும். ஆனால், என்ன செய்தது?

  1999-2000 ஆம் ஆண்டைச் சமற்கிருத (சமசுகிருத / சமக்கிருத) ஆண்டு எனப் பா.ச.க.ஆட்சி அறிவித்தது. மனிதவளமேம்பாட்டுத்துறையின் சார்பில் 1999, மார்ச்சு 18 அன்று தொடக்கிவிழாவும் நடத்தியது. ஆண்டுமுழுமையும் கொண்டாடுவதற்கேற்ற பல்வேறு திட்டங்களையும் உரிய குழுக்களையும் அறிவித்தது. மாநில அரசுகளும் பல்கலைக்கழகங்களும் கல்வி நிறுவனங்களும் சமற்கிருத ஆண்டு கொண்டாட வேண்டும் என்றும் வலியுறுத்தியது.

  அது மட்டுமல்ல, ஆண்டுதோறும் ஆகத்து முதல் வாரத்தைச் சமற்கிருத வாரமாகக் கொண்டாட வேண்டும் என்று அப்போதைய மனிதவளமேம்பாட்டு அமைச்சர் முரளிமனோகர் சோசிஅறிவித்தார்.

  ஆண்டுதோறும் இது தொடர்பான அறிவிப்பு வரும்பொழுது மட்டும் அறிக்கையால் கண்டிக்கும் வாயினால் வடை சுடும் தலைவர்கள், நிலையான எதிர்ப்பைக் காட்டுவதில்லை. மத்திய அரசு என்று கூறுகிறோமே தவிர, பல ஆண்டுகளாக அந்த அரசில் ஏதோ ஒருவகையில் தமிழகக் கட்சிகளும் இணைந்துள்ளன என்பதை நாம நினைவில் கொள்ள வேண்டும். 1999 – 2000 ஆம்ஆண்டினைச் சமற்கிருத ஆண்டாக அறிவித்த பொழுது, மொழிப்போரால் பதவிக்கு வந்த தி.மு.க.வும் அதில் பங்கு வகித்தது. இருப்பினும் அனைத்து மொழியினரும் தத்தம் தாய் மொழியைக் கொண்டாடவோ, மாநிலங்களில் அம்மாநில மக்களின் தாய்மொழி நாளைக் கொண்டாடவோ எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்க வில்லை. முன்னாள் முதல்வர், இந்நாள் முதல்வர், பிற கட்சித்தலைவர்கள் என அவ்வப்பொழுது எதிர்ப்பு தெரிவித்தாலும் வீர வணக்கக் கொண்டாட்டச் சடங்கு போன்ற ஒரு சடங்காக இந்த எதிர்ப்பும் ஆகிவிட்டது.

  மத்திய அரசு சொல்லாவிட்டால் என்ன? சாதித்தலைவர்களுக்கெல்லாம் அரசு விழா கொண்டாடும் தமிழக அரசு நாடு தழுவிய தாய்மொழி நாளைக் கொண்டாடவும் உலகம் முழுவதும் உள்ள தமிழ் அமைப்புகள் மூலம் அந்தந்தப் பகுதிகளில் தாய்த்தமிழ்நாளைக் கொண்டாடவும் ஏற்பாடு செய்யலாமே!   அனைத்துக்கட்சித்தலைவர்களும் தத்தம் கட்சி அமைப்புகள் மூலம்நாடு முழுமையும் தாய்த்தமிழ்நாளைக்கொண்டாடலாமே! இவற்றில் நாம் ஈடுபாடு காட்டாததால், ஆரவார எதிர்ப்புடன் அடங்கிவிடுவோம் என்பதை நன்குணர்ந்த மத்திய ஆட்சிப் பொறுப்பினர் தொடர்ந்து சமற்கிருதத்திணிப்பில் தம்மை ஈடுபடுத்தி வருகின்றனர். அதன் ஒரு பகுதிதான், மத்திய அரசு பள்ளிகளில் சமற்கிருதத்தைப் பாடமொழியாகத் திணிக்கும் இப்போதைய ஆணை.

 நாட்டு மொழியும் நாட்டு சமயமும் பேணப்பட வேண்டும் என்ற பா.ச.க. வின்   கொள்கை நல்ல கொள்கை. ஆனால், நாட்டு மொழியை விட்டுவிட்டு இறக்குமதியான ஆரியத்தையும் வந்தேறிகளான ஆரியர்களையும் உயர்த்தும் முயற்சியும் சிறப்பிக்கும் முயற்சியும் தவறு என்பதை உணர வேண்டும். அவ்வாறு பா.ச.க. எளிதில் உணர வாய்ப்பில்லை. எனவே, நாம் இனி மேல்,

மத்திய அரசு அனைத்து மொழிகளுக்குமான சமநிலையை அறிவித்து நடைமுறைப்படுத்தாவிட்டால், சமற்கிருத எதிர்ப்பு நாள், சமற்கிருத எதிர்ப்பு வாரம், சமற்கிருத எதிர்பு மாதம், சமற்கிருத எதிர்ப்பு ஆண்டு எனக் கொண்டாட வேண்டும்.

ஒரு மொழியை எதிர்க்கலாமா எனச்சிலர் கேட்பர். அம் மொழி நம் தலையில் ஏறி ஆட்டுவிக்கும் பொழுது அதனைக் கீழிறக்க நம் எதிர்ப்பைக் காட்டித்தான் ஆக வேண்டும்.

  மத்திய அரசின் முழக்கங்கள், பதவிப்பெயர்கள், திட்டப்பெயர்கள், புதிய ஏவுகணை, கலன்கள் முதலானவை பெயர்கள், கலைச்சொற்கள் என அனைத்திலும் சமற்கிருதம் அல்லது இந்தி மயமாக்கப்பட்ட சமற்கிருதம் என்பதே இந்திய அரசு அமைந்ததிலிருந்து வழக்கமாக உள்ளது. இதற்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க வேண்டுமானால், நாம் வெளிப்படையாகச் சமற்கிருதத்தை எதிர்த்துத்தான் ஆக வேண்டும்.

  சமற்கிருத வெறி பிடித்த மத்திய ஆளும் பொறுப்பினர் சமற்கிருத நலனுக்காகவும் நாட்டு நலனுக்காகவும் சமற்கிருதத் திணிப்பையும் இந்தித்திணிப்பையும் அடியோடு கை விட வேண்டும்.

அது தானாக அந்த முடிவிற்கு வராது. எனவே,

சமற்கிருத எதிர்ப்பு நாளைக் கொண்டாடுவோம்!

அனைத்து மொழிகளின் உரிமைகளையும் பேணுவோம்!

– இலக்குவனார் திருவள்ளுவன்

இதழுரை

அகரமுதல 121, மாசி 09, 2047 / பிப்.21, 2016